Tου Ρολάνδου Κωνσταντινίδη

Όσοι ασχολούνται συστηματικά με τον Αυτοκράτορα του ψαρέματος των γλυκών νερών, το  Μεγαλόστομο Λαβράκι, γνωρίζουν ότι υπάρχει μια περιοχή όπου το ψάρι αυτό όχι απλά μεγαλώνει, αλλά γίνεται  τέρας: Η περιοχή αυτή είναι η νότια Καλιφόρνια, και πολλοί είναι που έχουν όνειρο να ψαρέψουν μεγαλόστομα σε ένα απ’τα Καλιφορνέζικα φράγματα.

 

Αυτό το όνειρο το είχα και εγώ, και τα τελευταία χρόνια η επιθυμία ενός τέτοιου ψαρέματος όλο και φούντωνε. Επιτέλους, τον Φεβρουάριο που μας πέρασε το όνειρο έγινε πραγματικότητα: Ψάρεψα για δύο μέρες σε μια από τις πιο ονομαστές λίμνες του κόσμου για μεγαλόστομα: Την Lake Casitas, 50 μίλια βόρεια του Λος Άντζελες.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ’την αρχή... Ο σχεδιασμός για ένα τέτοιο ταξίδι άρχισε εδώ και χρόνια. Απ’την μια όμως η δουλειά, απ’την άλλη οικογενειακές υποχρεώσεις κάπου το έπαιρναν από αναβολή σ’αναβολή. Ξαφνικά όμως, κάποιες συγκυρίες ήρθαν βολικές και έτσι στις 20 Φεβρουαρίου τα χαράματα άφησα το νησί μας, και απόγευμα της ίδιας μέρας ξαναπατούσα το έδαφος του Λος Άντζελες, για πρώτη φορά μετά από 13 χρόνια. Το ταξίδι έγινε κυρίως για οικογενειακούς λόγους (έχω πολλούς συγγενείς στην περιοχή), αλλά ένα «αμερικανικό καθαρόαιμο» ψάρεμα για λαβράκι σε μια απ’τις κορυφαίες λίμνες ήταν μια προτεραιότητα για μένα.

 

Το «επίσημο» ψάρεμα μου καθορίστηκε από πριν μέσω του διαδικτύου για τις 25 Φεβρουαρίου, και η λίμνη που επέλεξα ήταν η Lake Casitas, λίμνη απ’την οποία προήλθαν τρία από τα 20 μεγαλύτερα λαβράκια που καταγράφηκαν ποτέ, και που συνεχίζει σταθερά να δίνει λαβράκια 8 -16 λιβρών (3.5 -7 κιλών) κάθε χρόνο. Οδηγός μου στην εμπειρία αυτή θα ήταν ο Rod Thigpin, ένας από τους κορυφαίους big bass guides στην Καλιφόρνια.

 

Προτού συνεχίσω με την ψαρευτική μου εμπειρία, πρέπει εδώ να κάνω μια παρένθεση και να αναφέρω ότι το μεγαλόστομο αρχικά ζούσε μόνο στις ανατολικές και κυρίως τις νότιανατολικές πολιτείες των ΗΠΑ. Από τα μέσα όμως του 20ου αιώνα άρχισε να μεταφέρεται σε πολλές άλλες περιοχές των ΗΠΑ , με κατάλληλο ζεστό κλίμα, καθώς και σε άλλες χώρες σε όλη την υφήλιο (συμπεριλαμβανομένης και της Κύπρου, όπου εισήχθηκε το 1971). Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 παρατηρήθηκε μια εντυπωσιακή αύξηση μεγάλων λαβρακιών στην νότια Καλιφόρνια, κυρίως στα φράγματα γύρω από το Λος Άντζελες και το Σαν Ντιέγκο. Σύντομα έγινε αντιληπτό ότι το ζεστό Μεσογειακό κλίμα της περιοχής (παρεπιπτόντως κλιματολογικά είναι ΤΟ ΙΔΙΟ με της Κύπρου) βοηθούσε, αλλά δεν μπορούσε να είναι ο μόνος παράγοντας. Και όντως, τελικά βρέθηκε ο λόγος που τα Καλιφορνέζικα λαβράκια μεγάλωναν τόσο πολύ και τόσο γρήγορα:  έτρωγαν τις... πέστροφες, που οι τοπικές αρχές έριχναν στα φράγματα τους χειμερινούς και ανοιξιάτικους μήνες για τους ερασιτέχνες ψαράδες! Έτσι δημιουργήθηκε στην περιοχή αυτό που ονομάστηκε «διόροφο» ψάρεμα: Πέστροφες για τους απλούς ερασιτέχνες, και μεγάλα λαβράκια για τους πιο απαιτητικούς. Διάφορα φράγματα όπως το Lake Castaic (5 φορές το μέγεθος του Κούρη), το Lake Casitas (μέγεθος όπως αυτό του Κούρη), αλλά και πολύ μικρότερα όπως το Lake Hodges και το Lake Dixon (μικρότερα της Γερμασόγειας) απόκτησαν θρυλική υπόσταση ανάμεσα σ’ αυτούς που τους αρέσει το ψάρεμα του μεγαλόστομου, και είναι σχεδόν βέβαιο ότι σε κάποιο απ’ αυτά τα φράγματα θα πιαστεί το νέο παγκόσμιο ρεκόρ (το υπάρχων ρεκόρ είναι 22 λίβρες 4 ουγγιές και στέκει από το 1932, αλλά έχουν ήδη πιαστεί αρκετά μεγαλόστομα λαβράκια στην νότια Καλιφόρνια άνω των 20 λιβρών). Έτσι είναι αντιληπτό γιατί οι περισσότεροι (αν όχι όλοι) οι σοβαροί λαβρακάδες ανά το παγκόσμιο (της Κύπρου συμπεριλαμβανομένης) ονειρεύονται ένα ψάρεμα στην νότια Καλιφόρνια! Κλείνουμε την παρένθεση μας και επιστρέφουμε στο «ζουμί»...

24 Φεβρουαρίου, ώρα 12 το μεσημέρι, και οι συγγενείς μου με «εγκαταλείπουν» στην ράμπα καθέλκυσης βαρκών στις όχθες της Lake Casitas. Είχα δει τόσες φορές την περιοχή αυτή σε φωτογραφίες και dvd, που απ’τη μια ένιωθα συγκινημένος που ήμουν εκεί, απ’την άλλη ένιωθα λες και ήξερα την περιοχή απ’έξω!

 

Στο φράγμα (το οποίο χρησιμοποιείται κυρίως για ύδρευση) επιτρέπεται η χρήση σκαφών για ψάρεμα, και υπάρχουν ειδικές ράμπες καθέλκυσης, καθώς και ένα μικρό αγκυροβόλιο – βασικά μια μικρή μαρίνα. Επιπρόσθετα, υπάρχει στο ίδιο σημείο μια μικρή καφετέρια, και ένα μικρό κατάστημα πώλησης ειδών αλιείας και ενοικίασης σκαφών. Το μέγιστο βάθος του φράγματος όταν είναι γεμάτο πλησιάζει τα 70 πόδια. Όπως και στην Κύπρο, έτσι και στην Καλιφόρνια υπάρχουν διακυμάνσεις στις ποσότητες νερού από χρόνο σε χρόνο, με μέγιστο νερό τον Μάρτιο ή Απρίλιο, και ελάχιστο νερό τον Νοέμβριο, και υπάρχουν και εκεί περιόδοι όπου λόγω ανομβρίας οι ποσότητες νερού είναι μικρές. Ευτυχώς τα τελευταία δύο χρόνια το φράγμα είχε αρκετό νερό και συνήλθε απ’την ανομβρία του 2004 με 2006 όταν είχε κατεβεί απελπιστικά.

Μετά από ένα γρήγορο τσίμπημα στην καφετέρια, πρώτος μου σταθμός ήταν το καταστηματάκι, που παρά το μικρό του μέγεθος ήταν πολύ γερά στοκαρισμένο με κορυφαίες μάρκες. Ο διαχειριστής είναι νεαρός, ονομάζεται Αlan, και με εντυπωσίασε με την συμπεριφορά του. Κουβεντιάζοντας μαζί του μου ανάφερε ότι οι τελευταίες δύο βδομάδες ήταν πάρα πολύ δύσκολες, αφού οι σχετικά χαμηλές θερμοκρασίες δεν άφηναν τα μεγάλα λαβράκια να ενεργοποιηθούν. Είχαν ήδη περάσει 11 μέρες απ’το τελευταίο πιάσιμο καλού λαβρακιού. Τα ίδια φυσικά μου είχε πει και ο οδηγός μου προηγουμένως (απ’το τηλέφωνο) και με ανυσήχησαν, αλλά δεν είχα επιλογή. Θα το ρίσκαρα!

 

Αφού ψώνισα λίγα σιλικονούχα, ευχαρίστησα τον Alan, και άρχισα την πρώτη μου γνωριμία με την λίμνη. Είχα ετοιμάσει ένα baitcasting outfit, και είχα ήδη φέρει και κάποια δολώματα μαζί μου. Έτσι ξεκίνησα για ένα Κυπριακού στυλ ψάρεμα – περπατητός από την όχθη! Κάτι που είδα περπατώντας και με εντυπωσίασε ήταν δύο παιδικές χαρές, ώστε ο μπαμπάς να μπορεί να αφήνει κάπου τα παιδάκια και την μαμά ενώ ασχολείται με το σπόρ του!

Με το επίπεδο του φράγματος 15 πόδια κάτω, πολλές υποσχόμενες περιοχές της όχθης δεν είχαν αρκετό νερό. Αυτό φυσικά με περιόριζε, και προσπαθούσα να βρώ λύσεις από τα τόσα χρόνια ζυμωμένος στις Κυπριακές όχθες. Όμως, το νερό παντού ήταν πιο ξέβαθο από ότι θα το ήθελα. Τελικά την λύση μου την έδωσε...μια αλιευτική αποβάθρα 30 περίπου μέτρων που ήταν σχεδιασμένη για χρήση από ψαράδες της όχθης και έδινε πρόσβαση σε κάπως πιο βαθιά νερά. Στην αποβάθρα υπήρχαν ήδη δύο ψαράδες, και μάλιστα ο ένας έπιασε ένα 800ρι λαβράκι όπως έφτανα εκεί. Αυτό μου αναπτέρωσε τις ελπίδες. Πράγματι, στο σχετικά βαθύ νερό είχα ένα καλό κτύπημα σε συγκεκριμένο σιλικονούχο πλαστικό δόλωμα, όμως δεν κατάφερα να το αγκιστρώσω.

 

Το κτύπημα αυτό ήταν και το μοναδικό του απογεύματος. Με την δύση του ήλιου να πλησιάζει έπρεπε να κινηθώ στην ράμπα καθέλκυσης ώστε να βρώ κάποιον να με πάρει πίσω – το μοτέλ μου στο Oakridge View ήταν 7 χιλιόμετρα μακριά. Ενώ περίμενα στην ράμπα, διαπίστωσα ότι σχεδόν κανείς από όσους ήταν μέσα με βάρκες δεν είχε πιάσει τίποτε. Μόνο δυό κιλίσιμα λαβράκια και καθόλου μεγάλα από καμιά δεκαριά βάρκες. Άρχισα να ανησυχώ, αλλά αφού μπήκα στο χορό... Το ραντεβού με τον οδηγό μου, τον Rod Thigpin, είχε οριστεί για τις 5.45 το πρωί έξω απ’το μοτέλ, έτσι απ’τις 9 ήμουν στο κρεβάτι, όλος ανυπομονησία για την επόμενη μέρα. 

Ώρα 05.00 το ξυπνητήρι μου με «απογειώνει». Ένα γρήγορο ντους, ένα καλό πρόγευμα, και στις 05.40 ανοίγω την πόρτα του δωματίου: WOW!!!! Έξω απ’το δωμάτιο μου, υπάρχει ένα αμερικανικό διπλοκάμπινο που σέρνει μια υπέροχη, αληθινή bass boat, και μπροστά τους στέκεται ενας τύπος, ο Rod! Νιώθω ότι πρέπει να με τσιμπήσω για να ξυπνήσω, αλλά το καλημέρισμα με την βαθιά καλιφορνέζικη προφορά του Rod μου επιβεβαιώνει ότι ζω στην πραγματικότητα. Μετά τις τυπικές συστάσεις φεύγουμε αμέσως και στις 6 ακριβώς είμαστε στην γραμμή στην είσοδο της λίμνης. Δέκα λεπτά αργότερα η βάρκα είναι στο νερό, και εμείς μαζί της!

 

Ο Rod με προσοχή βγάζει την βάρκα έξω απ’την περιοχή της καθέλκυσης, και σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε. Για όσους δεν γνωρίζουν, τα bass boats έχουν αρκετές διαφορές από τα άλλα είδη βαρκών. Προσφέρουν μεγάλο χώρο για ελεύθερη κίνηση του ψαρά, έχουν ειδικές καρεκλίτσες μπρος και πίσω, δεν έχουν καθόλου κιγκλιδώματα προστασίας ώστε αν χρειάζεται ο ψαράς να μπορεί εύκολα να μαζέψει το ψάρι με απόχη ή χέρια, και είναι σχεδιασμένα για ταχύτητες πέραν των 70 μιλίων ανά ώρα (70 μ/ω = 125 χλμ/ώρα). Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η εξαιρετική σταθερότητα της βάρκας, ούτε που καταλάβαινες ότι έπλεες στην μέση μιας λίμνης! Πράγματι, ο Rod σπρώχνει την μανέτα, η βάρκα πάει “on plane”, και πλέοντας με 35 μ/ω που είναι το όριο ταχύτητας στην λίμνη, σε μερικά μόνο δευτερόλεπτα είμαστε στο πρώτο σημείο. Υπάρχουν χαμηλές νεφώσεις και έτσι βασιζόμαστε στην άριστη γνώση της λίμνης από τον Rod και στις ενδείξεις του βυθομέτρου.

Τα δύο καλάμια που θα χρησιμοποιήσω είναι 8-ft G. Loomis heavy action swimbait rods (σχεδιασμένα απ’τον ίδιο τον Rod!), με round baitcasting Okuma reels, και 25lb test Triple Fish μυσίνα. Τα δολώματα είναι 10ιντζα Stocker Trout swimbaits, hand-made κατασκευής του Rod, ο οποίος ποτέ δεν ψαρεύει ενώ οδηγεί άλλους στην λίμνη. Η μέρα μας αρχίζει σε δύο μικρούς κόλπους στην βορειανατολική γωνιά του φράγματος. Δεν φυσάει καθόλου και η επιφάνεια είναι λάδι, με θερμοκρασία νερού 14 Κελσίου. Οι συνθήκες είναι δύσκολες σύμφωνα με τον Rod, και το καταλαβαίνω. Μου εξηγεί πως μπορώ να δώσω ίχνη ζωής στο τεράστιο τεχνητό δόλωμα, και προφανώς πρέπει να τα καταφέρνω, αφού στην τρίτη μου ριξιά ένας αετός της λίμνης κάνει βύθιση προς το δόλωμα επιφανείας!!!

 

Γύρω στις 8 τα σύννεφα αρχίζουν να ψηλώνουν κάπως αλλά οι συνθήκες παραμένουν κάλμα. Εναλάσσω τα καλάμια, ένα έχει βυθιζόμενο δόλωμα, και το άλλο επιφανείας. Ο Rod με παίρνει σε διάφορα σημεία που γνωρίζει άριστα, και το εντυπωσιακό είναι ότι όλα είναι σημεία που και εμείς στην Κύπρο θα διαλέγαμε (αλλά θα τα ψαρεύαμε από την όχθη). Βρισκόμαστε σε ένα σημείο με απότομη αύξηση βάθους και ψαρεύω το δόλωμα επιφανείας παράλληλα με το κόψιμο, όταν ξαφνικά ακούω τον Rod να φωνάζει «Be careful!!!». Δεν βλέπω τίποτε, αλλά το έμπειρο του μάτι κάτι έχει πιάσει. Με προσοχή δίνω ελαφρές κινήσεις στο 10ιντζο δόλωμα, όταν ξαφνικά μια μεγάλη δίνη εμφανίζεται ακριβώς από κάτω του. Κάποια μαμά λαβρακίνα ερεθίστηκε απ’το δόλωμα μου, αλλά την τελευταία στιγμή μετάνιωσε. Δεν είδα το ψάρι, αλλά ο όγκος του νερού που μετατοπίστηκε δηλώνει ότι ήταν αξιόλογο.

Οι ελπίδες μου αναπτερώθηκαν, αλλά δυστυχώς λίγα λεπτά μετά τα σύννεφα διαλύθηκαν, η άπνοια παρέμεινε, και σε συνδυασμό με τα καθαρά νερά έκανε ακόμη πιο δύσκολο το έργο μας. Για αρκετές ώρες συνεχίσαμε να προσπαθούμε σε κατάλληλα σημεία, αλλά μόνο ένα δίκιλο ανέβηκε σε μια στιγμή προς το δόλωμα επιφανείας, και αυτό ανόρεκτο. Στο διάστημα αυτό της ησυχίας γνωριστήκαμε καλά με τον Rod, και ανταλλάξαμε πολλές απόψεις για το αγαπημένο μας σπόρ. Ο Rod μου είπε και πολλές λεπτομέρειες και «inside knowledge» τόσο για το ψάρεμα μεγάλων λαβρακιών, όσο και για την λίμνη αλλά και το ψάρεμα και τους ψαράδες τερατολαβρακιών στην Καλιφόρνια. Λεπτομέρειες που όσο κι αν προσπαθήσει κανείς, δεν μπορεί να τις μάθει αν δεν έχει προσωπική επαφή. Και ψάρια να μην έπιανα, μόνο η συζήτηση αυτή άξιζε τον κόπο.

 

Γύρω στις 12.30, άρχισε επιτέλους ένα ελαφρό αεράκι, που σιγά σιγά δυνάμωσε. Η θερμοκρασία του νερού ανέβηκε στους 15 βαθμούς, και οι ελπίδες μας αναπτερώθηκαν. Λίγο μετά τις 13.00 βρισκόμαστε σε τρεις μικρούς κόλπους στην δυτική όχθη, που προσφέρουν τον συνδυασμό που θέλουμε: ξέβαθες εκτάσεις με structure κοντά σε βαθύ νερό. Όπως φέρνω το δόλωμα επιφανείας στο σημείο αλλαγής βάθους, σημειώνεται μια «έκρηξη» στην επιφάνεια, μια τεράστια σκούρα ράχη εμφανίζεται, παίρνει το δόλωμα, και το εξαφανίζει! Αμέσως καρφώνω, το G. Loomis λυγίζει, νιώθω ένα κτύπημα κεφαλής, και... νέκρα. Παρά την γρήγορη μου αντίδραση, το μεγαλύτερο μεγαλόστομο που είχα δει ποτέ στην ζωή μου δεν είναι πια αγκιστρωμένο. Κοιτάζω τον Rod: Έχει δει εκατοντάδες μεγαλόστομα, αλλά το ύφος του είναι κι αυτού λυπημένο: «It was 13 to 16 pounds» μου λέει. Πεντέμισι με επτά κιλά. Δεν πειράζει. Είναι μέρος του παιγνιδιού.

Μετά την απώλεια αυτή, παίρνουμε από ένα βιαστικό σνάκ στην μορφή μιας Snickers για ενέργεια, και πάμε στον επόμενο κόλπο. Η ώρα είναι 13.35. Ρίχνω το δόλωμα επιφανείας πάνω από βαθύ νερό, τίποτε. Δεύτερη ριξιά στο «κρίσιμο» μέρος όπου υπάρχει εναλλαγή βάθους. Όπως κινώ αργά το δόλωμα, άλλη μια έκρηξη από μια μεγάλη σκούρα ράχη, και βλέπουμε το 10ιντζο δόλωμα να εκτοξεύεται στον αέρα και να ξαναπέφτει στο νερό. Ταυτόχρονα βλέπω την μυσίνα μου να τρεμοπαίζει και όλα είναι χαλαρά – δεν νιώθω ούτε καν το βάρος του δολώματος. Αμέσως συνειδητοποιώ τι συμβαίνει, αρχίζω να τυλίγω σαν τρελός, και φωνάζω στον Rod που προσπαθεί να εντοπίσει που πήγε το δόλωμα «Fish on!».

 

Προς στιγμή ο Rod με βλέπει ξαφνιασμένος, όταν όμως βλέπει το λύγισμα και τις ταλαντώσεις του βαρετού καλαμιού συνειδητοποιεί κι αυτός ότι έχω δίκιο! Νιώθω κάποια έντονα κεφάλια, και αμέσως αρχίζει να τραβάει και να παίρνει μυσίνα. Έχω παλέψει πολλά καλά λαβράκια (2 με 3 κιλά) στην Κύπρο και ξέρω πόσο δυνατά μπορεί να είναι, αλλά αυτό δεν το περίμενα.  Η λαβρακίνα ήταν εξαιρετικά δυνατή, με εντυπωσιακά κεφάλια και γρήγορα ακανόνιστα τραβήγματα!

“Βe careful! Don’t let her jump! Don’t let her jump!” φωνάζει ο Rod. Kαι έχει δίκιο! Αν η λαβρακίνα πηδήξει, το βαρύ δόλωμα θα φύγει απ’το σκληρό στόμα της. Απ’την άλλη, αν δεν προσέξω, θα μπορέσει εύκολα να μπεί σε κάποια απ’τις παλλούρες της όχθης στις οποίες προσπαθεί απεγνωσμένα να πάει, και τότε θα είναι παρελθόν. Ευτυχώς, η εμπειρία που απέκτησα παλεύοντας λαβράκια τόσα χρόνια στις δύσβατες όχθες των Κυπριακών φραγμάτων απέδωσε καρπούς. Παρά την σκληρή πάλη, την έλεγχα πλήρως. Σε μια στιγμή βρέθηκα απ’το πίσω μέρος της βάρκας όπου την αγκίστρωσα να την παλεύω στην μύτη της πλώρης.

 

- “She’s coming Rod! She is fat!”

- “Bring her over! She is chunky”

- “Be ready with the net”

- “YEAH BABY! Man, you made it”

- “Gosh! She is huge! Ι can’t believe I just caught this!!!!”

 

Aν ονειρευόμουν, δεν ήθελα με τίποτε να ξυπνήσω! Αν και μικρότερη απ’την προηγούμενη που μου έφυγε, η λαβρακίνα αυτή στα μάτια μου ήταν τέρας! Την ξαγκιστρώνω με προσοχή, βγάζω μια πρώτη φωτό, και την ζυγίζω: Δέκα λίβρες τέσσερεις ουγγιές, τέσσερα κιλά και εξακόσια πενήντα γραμμάρια! Το κεφάλι της τεράστιο, τα στρογγυλά της μάτια γεμάτα εξυπνάδα, που όμως δεν ήταν αρκετή για να την προστατέψει απ’το πετυχεμένο δόλωμα που κατασκευάζει ο Rod. Ακόμη πιο εντυπωσιακό το σχήμα της: Δεν ήταν ιδιαίτερα μακριά ή πλατιά, η περιφέρεια της όμως ήταν απίστευτη. Mε προσοχή την τοποθετώ στο livewell, τον ειδικά διαμορφωμένο χώρο της βάρκας όπου υπάρχει οξυγονωμένο νερό και επιτρέπει την διατήρηση των ψαριών ζωντανών για απελευθέρωση. Ο λόγος που δεν την απελευθερώσαμε αμέσως ήταν ότι θέλαμε να βγάλουμε ακόμη λίγες φωτό, και δεν θέλαμε να την ταλαιπωρήσουμε άλλο.

Λίγα μόνο λεπτά αργότερα, στον επόμενο κόλπο, ακόμη ένα λαβράκι που το υπολογίσαμε λίγο πιο μικρό, ανέβηκε στην επιφάνεια αλλά την τελευταία στιγμή δεν κτύπησε το δόλωμα επιφανείας. Έχοντας ξεκουράσει λίγο την λαβρακίνα μου, βγάλαμε αρκετές φωτό και τη  απελευθερώσαμε να μεγαλώσει κι άλλο και να την χαρούν κι άλλοι φίλοι του υπέροχου μας σπόρ.

 

Χαλαρωμένοι πια αφού ο στόχος μου για ένα lunker bass είχε ολοκληρωθεί, συνεχίσαμε το ψάρεμα μας. Κατά την διάρκεια των εξερευνήσεων μας ο Rod με εκπαίδευσε και λίγο στο οδήγημα ενός bass boat. Άλλη μια απίστευτη εμπειρία για μένα, άλλο ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα!

Παρά τις επίπονες προσπάθειες μας (εμένα με το καλάμι και του Rod στο τιμόνι της βάρκας) είχα μόνο ακόμη ένα κτύπημα σε βυθιζόμενο δόλωμα όταν το πέρασα πάνω από ένα μικρό ύφαλο, αλλά δεν αγκιστρώθηκε. Όπως συμβαίνει πολλές φορές στο ψάρεμα του μεγαλόστομου λαβρακιού, η πλειοψηφία των κτυπημάτων συγκεντρώθηκε σε μια μικρή χρονική περίοδο, ένα «παράθυρο», όπου όλες οι συνθήκες είναι ευνοϊκές και τα λαβράκια ενεργοποιούνται. Φυσικά δεν με πείραξε καθόλου το γεγονός, ήμουν ήδη υπερευχαριστημένος με την λαβρακίνα μου και όλες τις εμπειρίες που έζησα στο Lake Casitas.

Το ψάρεμα μου διήρκησε συνολικά 12 ώρες, και ήταν ίσως οι καλύτερες δώδεκα ώρες της ψαρευτικής μου καριέρας. Ο Rod ήταν ένας απίστευτος οδηγός και με ενθουσίασε και σαν φίλος. Αν κάποιος βρεθεί στην περιοχή και θέλει να έχει την εμπειρία ψαρέματος μεγάλων λαβρακιών, ο Rod είναι η καλύτερη εγγύηση για ένα υπέροχο ψάρεμα. Αξίζει εδώ να σημειώσω ότι στην λίμνη εκείνη τη μέρα υπήρχαν ακόμη 11 βάρκες, και όλοι προσπαθούσαν για μεγάλα λαβράκια αλλά όπως μάθαμε όταν βγήκαμε στην ράμπα κανείς δεν είχε ούτε τσιμπιά!

Δυστυχώς όλα τα ωραία πράγματα φτάνουν κάποτε στο τέλος τους. Δεν θα το κρύψω ότι ένιωσα μεγάλη λύπη όταν το βράδυ της 25ης Φεβρουαρίου ο Rod με οδήγησε στο σημείο όπου θα με περίμεναν τα ξαδέλφια μου. Η μικρή διάρκεια του ταξιδιού μου και οι διάφορες υποχρεώσεις σήμαιναν ότι δεν θα προλάβαινα άλλη εξόρμηση για μεγάλα λαβράκια, αλλά ανανεώσαμε «προκαταρκτικά» το ραντεβού μας στην Lake Casitas για τον Φεβράρη του 2010. Η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη αρχίσει!