Και ποιος δεν αγαπάει το χειμώνα;...... ενώ βρίσκεται στη ζεστασιά του σπιτιού του και ψήνει το χαλλουμάκι του παρέα με χωριάτικο λουκανικάκι και όμορφες θηλυκού γένους αγκαλιές; Ωραία το ξεκίνησα θα μου πείτε ε; Έλα όμως που για πολλούς από εμάς αυτά είναι περιττές πολυτέλειες. Μπροστά στη θωριά της και τα αγριεμένα κύματα της, μπροστά στο μουντό και καταχνιασμένο περιβάλλον, μπροστά και μόνο στην ιδέα ότι κάπου εκεί κοντά στα πολύ ρηχά και παγωμένα νερά της κρύβεται λυσσασμένη για θήραμα η 10αρα λίτσα, τύφλα να ‘χει η ζεστασιά του τζακιού και της κοπελιάς!! Γιατί; Γιατί πολύ απλά μόνο αυτή ξέρει να μας αγκαλιάζει έτσι, μόνο αυτή ξέρει να μας ανεβάζει την αδρεναλίνη στο κόκκινο, γιατί πολύ απλά μόνο αυτή ξέρει να μας ανεβοκατεβάζει την ψυχολογία τόσο ωμά και άψυχα που μας κάνει να μην μπορούμε να ξεκολλήσουμε από κοντά της….

Δεν θα αναλωθώ στην περιγραφή των χειμερινών θηραμάτων της Κύπρου μας, ούτε θα μπω στο τρυπάκι της κλάψας ότι τάχα στο νησί μας δεν έχει ψάρια άσπρης αποχρώσεως το χειμώνα. Πιστέψτε με υπάρχει αφθονία τέτοιων ψαριών απλά πρέπει εμείς οι ίδιοι να βελτιωθούμε σε ότι αφορά τεχνική κατάρτιση και καλή επιλογή τόπου ώστε να αυξήσουμε τις πιθανότητες για επιτυχία!

Ξεκινώντας το ταξίδι αυτό στην ρηχή ζώνη πρέπει να κάνουμε ένα διαχωρισμό. Τα πολύ ρηχά από 0-8 μέτρα και τα ρηχά από τα 8-15 μέτρα. Η πολύ ρηχή ζώνη είναι αυτή που αρέσει περισσότερο ίσως γιατί έχω ακόμη εκείνο το μικρό παιδί μέσα μου που στα πρώτα του βήματα κυνηγούσε με τον πατέρα του πιάνοντας χταπόδια και γύλους και απορροφούσε την κάθε πληροφορία με αστείρευτη μανία και προσμονή για το άγνωστο.  Πρόκειται βασικά για μια ζώνη όπου όλα τα ψάρια κατά τη διάρκεια της μέρας θα περάσουν ακολουθώντας ένα δικό τους κύκλο διατροφής. Είναι η ζώνη όπου υπάρχει το μεγαλύτερο ποσοστό τροφής από οποιαδήποτε άλλη ζώνη και ας μην ξεχνάμε ότι κυνηγάμε κυνηγούς άρα εκεί που τρώνε τα πιο πολλά μικρόψαρα εκεί είναι πιθανό να συναντήσουμε και τα μεγαλύτερα ψάρια. Πέρα όμως από τα περαστικά ψάρια στη ζώνη αυτή είναι πολύ πιθανό αν η διαμόρφωση του βυθού το επιτρέπει να συναντήσουμε και πολλά πετρόψαρα.

          Πως όμως πρέπει να κινηθούμε σ’ ένα τέτοιο τόπο; Με προσοχή! Όλες οι κινήσεις μας πρέπει να είναι προσεγμένες και διακριτικές. Να κάνουμε σύμμαχο το θόρυβο του κύματος και να κινούμαστε όσο το δυνατό με τα χέρια αποφεύγοντας τις πεδιλιές. Το πιο σημαντικό όμως τα μάτια μας πρέπει να τα ’χουμε δεκατέσσερα γιατί στα πολύ ρηχά δεν συχωριούνται αδράνειες και ολιγωρίες. Η παραμικρή κίνηση που θα μας διαφύγει στα θολά μπορεί να σηματοδοτήσει το χαμό ενός ψαριού τρόπαιο. Τα καρτέρια μας θα είναι πολλά άλλα στην επιφάνεια ή συρτό και άλλα στο βυθό ξεκινώντας από πολύ ρηχά και καταλήγοντας να κρύψουμε τον όγκο μας στη φυκιάδα ή στα βράχια. Μην ξεχνάμε ότι στη ζώνη αυτή τα ψάρια είναι γνώστες του τι εστί άνθρωπος με στολή και έτσι πρέπει να ελευθερώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας για να έχουμε επιτυχία.

Τα πάντα είναι πιθανά εδώ κέφαλοι, λαβράκια, τσιπούρες, σαργοί, σάλπες, λίτσες αλλά και μαυρόψαρα, ανάλογα πάντα με τη μορφολογία του βυθού που εξερευνάμε θα τιμήσουν τις βέργες μας! Φτάνει να έχουμε υπομονή αλλά και καλό εξοπλισμό όπως μια στολή που θα μας κρατά αρκετά ζεστούς αφού το ψάρεμα αυτό απαιτεί ελάχιστες κινήσεις αλλά και μπόλικη ακινησία.

          Στο επόμενο κομμάτι έχουμε την πιο πιεσμένη ζώνη από όλες τα 8-15 μέτρα βάθος .Αυτή η ζώνη είναι το σκαλοπάτι αυτού που θα πάει βαθύτερα και επομένως είναι η ζώνη που έχει κουραστεί περισσότερο από κάθε άλλη. Δεν είναι η αγαπημένη μου ζώνη και δεν θα την συνιστούσα ως την καλύτερη επιλογή για το χειμώνα εκτός ορισμένων περιπτώσεων.

Α. Να υπάρχει σύνορο με το μεγαλύτερο βάθος γιατί εκεί πραγματικά μπορούμε να συναντήσουμε και να κτυπήσουμε  όλων των ειδών τα ψάρια. Μεγάλες συναγρίδες θα σουλατσάρουν ατρόμητες αφού έφυγε η βαβούρα του καλοκαιριού, κοπάδια σαργοί θα τσιμπουράνε στα βράχια ακόμη και ξέμπαρκα μοναχικά μαγιάτικα μπορούν να κάνουν την εμφάνιση τους και να μας τρομάξουν ευχάριστα. Εννοείται ότι η τεχνική που θα εφαρμόσουμε θα είναι απανωτά καρτέρια και περίσσεια υπομονή….

Β. Το σκαλοπάτι να είναι μικρό και το πλάτωμα που δημιουργείται να έχει πλάκες και μονόπετρα. Τότε χρησιμοποιώ ψαχτήρι και δεν αφήνω ούτε βότσαλο που να μην το σηκώσω για να δω τι κρύβεται από κάτω.

Γ. Να είναι μέρος με ποσειδώνια όπου γνωρίζω από τα λεγόμενα άλλων ή δικές μου παρατηρήσεις ότι κρατάει ψάρια τα οποία  θα  ανακαλύψω με μπόλικα καρτέρια.

 

Αυτά τα ολίγα για τη ζώνη των 0-15 μέτρα. Το συμπέρασμα που έβγαλα μετά από πολλά χρόνια ενασχόλησης με τη ρηχή ζώνη είναι ότι δεν ξέρεις ποτέ τι θα βρεθεί στο δρόμο σου, όλα είναι πιθανά. Τη μια μέρα μπορεί να φορτωθείς ψαρούκλες την άλλη να νομίζεις ότι έπεσε δυναμίτης αφού δεν βλέπεις ούτε λέπι.

Το θέμα είναι να έχεις υπομονή να οραματίζεσαι ότι θα περάσει το τέρας μπροστά από τη βέργα σου στα θολά και να κάνεις συχνή προπόνηση  στο νερό. Να κυνηγάς και με άσχημες καιρικές συνθήκες αλλά και σε μπουνάτσες και να προσπαθείς πάντα να αισθάνεσαι και να επικοινωνείς με το περιβάλλον που σε φιλοξενεί την συγκεκριμένη μέρα!

Γιατί είτε θέλουμε να το πιστέψουμε είτε όχι αυτή η ενασχόληση έχει να κάνει 90 τοις εκατό με  σωστή ψυχολογία. Βασικά ότι πιστέψεις έχεις δίκαιο. Αν στο μυαλό σου έχεις την ιδέα ότι δεν έχει ψάρια και δεν θα κάνω τίποτα τότε πίστεψε με δεν θα έχει ψάρια και δεν θα κάνεις τίποτα. Άρα πως μας συμφέρει να σκεφτόμαστε;

 Καλό καλοκαίρι να φτάσουμε παίδες