Tου Κωνσταντίνου Καλογήρου

    Τετάρτη απόγευμα και κατευθύνομαι προς κάποιο κατάστημα με είδη αλιείας για αγορά καινούργιου καλαμιού τύπου Surfcasting, καθώς και τις απαραίτητες προμήθειες. Φτάνωντας στο μέρος κάνω μια πολύ ενδιαφέρουσα γνωριμία, τον κ.Μηνά ο οποίος απ’ ότι μαθαίνω είναι φίλος του πατέρα μου. Κουβέντα στην κουβέντα αποφασίσαμε την ερχόμενη Παρασκευή, Θεού θέλωντος και καιρού επιτρέποντος, να κάνουμε ένα κοντινό ψάρεμα μαζί σε περιοχή που άκουσα πως κινείται αρκετά το ψάρι για την εποχή. Παρασκευή λοιπόν, 06 Φεβρουαρίου 2009 και ώρα 17:30, φτάνω στο προκαθορισμένο σημείο που αποφάσισα να περάσω τη νύχτα ψαρεύοντας. Εκεί με περιμένει ο κ.Μηνάς μαζί με το ψαρευτικό του ζευγάρι, τον κ.Μιχάλη.  Βλέποντας λίγο την περιοχή συμφωνήσαμε πως θα ψαρέψουμε στο συγκεκριμένο σημείο, έστω και αν η θάλασσα ήταν ήρεμη, μόλις 2 μποφόρ, και με πολύ καλή ορατότητα μέσα στο νερό.

    Οι πληροφορίες έλεγαν για αρκετά λαυράκια μέχρι το κιλό και για κάποιες μουρμούρες. Η περιοχή είναι κυρίως αμμώδης, με βότσαλα τα οποία ξεκινούν από την ακτή και σταματούν περίπου στα 20 μέτρα, ενώ πιο μέσα υπάρχουν μεγάλες φυκιές. Αρμάτωσα τέσσερα Surfasting καλάμια με μισίνα Pathrol διαμέτρου 0.30 και αντοχής 16.80 κιλών , παράμαλλα της εταιρίας ultima διαμέτρου 0.25 και αντοχής 4.60 κιλά, ενώ βαρίδια βάρους από 100 μέχρι και 125 γραμμάρια τοποθετήθηκαν πάνω σε sissy για να κινούνται ελεύθερα μέσα από τη μισίνα κατά τα τσιμπήματα. Την ίδια στιγμή ο κ.Μηνάς ετοιμαζόταν να ρίξει άλλα δύο καλάμια στη θάλασσα και ο κ.Μιχάλης ακόμα τρία. Έτσι εννιά καλάμια θα ψάρευαν στρατηγικά την περιοχή, με δολώματα όπως ακροβάτης, αμερικάνος και γαρίδα. Στα παράμαλλα, τα οποία είχαν γύρω στο ένα μέτρο μήκος, τοποθετήθηκαν είτε φλοτεράκια για να ανεβάζουν ψηλά το δόλωμα, είτε φωσφορίζουζες χάντρες για να ερεθίζονται οπτικά τα ψάρια. Τα καλάμια ρίχτηκαν στο νερό κατά τις 18:30 αφού είχε ήδη σκοτεινιάσει για τα καλά. Τοποθετήθηκαν κουδουνάκια εφοδιασμένα με φωσφοράκια κοντά στον μηχανισμό για οπτική και ταυτόχρονα ηχητική ειδοποίηση κατά τα τσιμπήματα.

    Το πρώτο ψαράκι δεν άργησε να κάνει την εμφάνιση του και γύρω στις 19:30 κρατούσα στα χέρια μου την πρώτη μουρμούρα γύρω στα 15 εκατοστά, η οποία ‘ψήφισε’ αμερικάνο.  Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα απελευθερώθηκε, αφού στοχεύαμε σε μεγαλύτερα ψάρια του είδους. Γύρω στις 20:00 ήρθε και το πρώτο αξιόλογο ψάρι από τον κ.Μιχάλη, μια ωραία μουρμούρα που τσίμπησε σε ακροβάτη και μετά από ολιγόλεπτη μάχη ήρθε στα χέρια μας. Από τη στιγμή αυτή και μετά, τα τσιμπήματα αυξήθηκαν κατακόρυφα και ένα τέταρτο αργότερα ήρθε και το πρώτο λαυράκι από τον κ.Μηνά σε ακροβάτη. Με ανεβασμένο το ηθικό, οι βολές πλέον γίνονταν με περισσότερη όρεξη, αφού όλα έδειχναν πως οι πληροφορίες ήταν σωστές και τα ψάρια ήταν θέμα χρόνου να βρουν τα δολωμένα μας αγκίστρια.

    Έτσι και έγινε,  αποτέλεσμα μέχρι τις 21:00 να πάρω αρκετά τσιμπήματα, όμως για κακή μου τύχη τα ψάρια δεν πιάνονταν. Τραβούσαν μια φορά δυνατά και παρατούσαν το δόλωμα, αφού λόγω της καλής ορατότητας ήταν πολύ πονηρεμένα. Φαίνεται πως η διαύγεια των νερών ήταν στα αρνητικά για το ψάρεμα μας. Το όλο σκηνικό έφερε αμέσως στο μυαλό μου ένα πολύ δυνατό και παμπόνηρο ψάρι, το λαυράκι!! Λίγα λεπτά αργότερα, ο ειδοποιητής σηκώθηκε με δύναμη και σταμάτησε λίγο πριν το δακτυλίδι του καλαμιού. Πιάνοντας το καλάμι στα χέρια και κάνοντας ένα πετυχημένο, όπως αποδείχτηκε, κάρφωμα έφερα έξω ένα όμορφο λαυράκι που και αυτό έφαγε στον ακροβάτη. Λίγο αργότερα έφερα έξω και μια σμέρνα η οποία πήρε το δρόμο για το θαλάμι της. Δεν είχε πάει 22:00 όταν ο κ.Μιχάλης έβγαλε το επόμενο λαυράκι. Μέχρι στιγμής όλα τα αξιόλογα ψάρια τσίμπησαν στον ακροβάτη αψηφώντας την ύπαρξη του αμερικάνου και της φρέσκιας γαρίδας.

    Βλέπωντας τα ψάρια να τσιμπούν στο βυθό, αφαίρεσα τα φλοτεράκια που είχα σε κάποια καλάμια και έβαλα φωσφορίζουζες χάντρες σε όλα τα παράμαλλα, αφού τα λαυράκια φαίνεται πως έτσι έβρισκαν ευκολότερα τα δολώματά μας. Στις 22:30 ακούσαμε τον κ.Μηνά να μας φωνάζει και κοντεύοντας είδαμε το καλάμι  του λυγισμένο να φέρνει με κόπο έξω το θήραμα που τον τίμησε. Ένα μουγκρί σίγουρα πάνω από κιλό ήταν το επόμενο θήραμα της παρέας. Επιστρέφωντας πίσω στα καλάμια μας, ένα καλό τσίμπημα σε καλάμι του κ.Μιχάλη ανέβασε για ακόμη μια φορά την αδρεναλίνη. Παίρνοντας το στα χέρια και καρφώνοντας ένιωσε μεγάλο βάρος αλλά μετά από μερικά δυνατά κεφάλια κόπηκε το παράμαλλο. Το μυαλό μας έτρεξε αμέσως σε κάποιο μεγάλο λαυράκι και οι κινήσεις όλων μας έγιναν γρηγορότερες, αφού τώρα πλέον ξέραμε πως μπορούμε να αναζητήσουμε και μεγαλύτερα θηράματα. 

    Δυστυχώς η τύχη δεν ήταν με το μέρος μου και η απογοήτευση άρχισε να κάνει την εμφάνιση της, ειδικά μετά από αρκετά ακόμα τσιμπήματα που δεν απέφεραν τα αναμενόμενα ψάρια. Κοντεύοντας στα καλάμια, μου ήρθε μια ιδέα που φαίνεται πως στη συνέχεια έπεξε καθοριστικό ρόλο για την έκβαση του αποτελέσματος. Έτσι λοιπόν, μείωσα την κλίση που είχαν τα καλάμια ως προς την επιφάνεια της θάλασσας, βάζοντας τα σχεδόν παράλληλα με την επιφάνειά της. Έτσι στο πρώτο τράβηγμα των ψαριών, δεν θα λύγιζε η μύτη με αποτέλεσμα τα ψάρια να μην νιώθουν αντίσταση     και να παρατούν το δόλωμα.

    Δεν θα είχαν περάσει 10 λεπτά, όταν ένα καλό τσίμπημα με έκανε να πάρω το καλάμι στα χέρια μου. Είχα δολώσει ολόκληρο αμερικάνο και σίγουρος πως το ψάρι δεν είχε καταλάβει τίποτα περίμενα για το επόμενο τράβηγμα για να καρφώσω. Έτσι και έγινε και στο επόμενο τσίμπημα κάρφωσα δυνατά και έφερα έξω ακόμα μια υπέροχη μουρμούρα. Ξανά δόλωμα και το καλάμι στη βάση του. Εκείνη τη στιγμή κτυπά το τηλέφωνο και απαντώντας το σηκώνεται σχεδόν ταυτόχρονα το κουδουνάκι του καλαμιού που μόλις είχε βγάλει τη μουρμούρα, τραβώντας γύρω στα 50 εκατοστά φρένο. Παίρνω το καλάμι για ακόμα μια φορά στα χέρια και περιμένω. Μέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα το ψάρι δεν μου έδωσε κάποια ένδειξη, και καρφώνοντας για να φέρω έξω την αρματωσιά νιώθω πως έχω σκαλώσει. Το μυαλό μου πηγαίνει σε κάποιο ψάρι που τράβηξε το δόλωμα σε κάποια τρύπα, αλλά δευτερόλεπτα αργότερα το ‘σκάλωμα’ ζωντανεύει και κάνει δυνατά κτυπήματα. Με πολύ κόπο και υπομονή έφερνα το ψάρι προς το μέρος μου σκεπτόμενος για κάποιο μεγάλο μουγκρί ή σμέρνα και για αυτό δεν φώναξα κάποιο να έρθει για βοήθεια με την απόχη. Το ψάρι ερχόταν βαρύ χωρίς να κάνει κεφάλια ή να πέρνει μισίνα από τον μηχανισμό. Πότε πότε ένιωθα δυνατά κτυπήματα κάτι που έδειχνε πως το ψάρι ήταν μεγάλο. Όταν το ψάρι έφτασε στα δέκα περίπου μέτρα από την ακτή ξενέρισε και είδα μια τεράστια ουρά να κτυπιέται στον αφρό. Τότε ήρθαν κοντά μου για βοήθεια ο κ.Μηνάς με τον κ.Μιχάλη και μετά από λίγα λεπτά το ψάρι βρισκόταν 3-4 μέτρα μακριά μας.

    Η πρώτη εντύπωση που μας έδωσε ήταν πως είχαμε να κάνουμε με λαυράκι αλλά στη συνέχεια καταλάβαμε πως επρόκειτο για ένα μεγάλο μυλοκόπι. Η καρδιά μου άρχισε να κτυπά δυνατά βλέπωντας αυτό το υπέροχο ψάρι απέναντι μου, το οποίο πότε ξενέριζε και φαινόταν το κεφάλι του και πότε κτυπούσε την μεγάλη του ουρά και απομακρυνόταν. Το ψάρι για τουλάχιστον πέντε λεπτά βρισκόταν σε απόσταση λίγων μέτρων μακριά μας και δεν έμπενε στην απόχη, αφού μόλις την έβλεπε τραβούσε προς τα βαθιά. Μετά από πολύ προσπάθεια ο κ.Μιχάλης το έβαλε στην απόχη και μόνο τότε καταλάβαμε το μέγεθος του. Πρόκειτε για ένα ψάρι που με μια πρώτη ματιά το υπολογίσαμε γύρω στα 4 με 5 κιλά. Αργότερα η ζυγαριά μας δικαίωσε αφού σταμάτησε στα 4.5 κιλά. Ήταν ένα ψάρι 75 εκατοστών, ένα σπάνιο ψάρι που δεν βλέπουμε συχνά στα αγκίστρια μας και που μας έδωσε μεγάλη χαρά.

    Το μεγάλο μυλοκόπι τσίμπησε σε ολόκληρο αμερικάνο, ενώ μόλις το βάλαμε στην απόχη έκοψε με ένα τίναγμα και με σχετική ευκολία το λεπτό παράμαλλο. Σημαντικό στη μάχη με το ψάρι ήταν το γεγονός πως όταν ήρθε κοντά μας είχα συνέχεια εντελώς ανοιχτά τα φρένα, ενώ τράβαγα μισίνα πιέζοντάς την με το δάκτυλο πάνω στο καλάμι. Γνωρίζοντας πως η αντοχή του παράμαλου ήταν μόνο στα 4.60 κιλά και βλέπωντας το ψάρι τόσο μεγάλο και δυνατό δεν το πίεσα σχεδόν καθόλου, απλά είχα την μύτη του καλαμιού σε τέτοιο σημείο ώστε να του ασκώ συνεχώς μια σταθερή δύναμη για να το σκάσω. Τέτοια ψάρια κάνουν πολύ δυνατά κεφάλια πριν την απόχη και χρειάζονται πολύ προσοχή και ανοιχτά φρένα, ειδικά στις τελευταίες απεγνωσμένες τους προσπάθειες για να ελευθερωθούν, για να τα μπορέσεις στο τέλος να τα κρατήσεις  στα χέρια σου.

    Η σύλληψη αυτή έδωσε άλλο ενδιαφέρον στο ψάρεμα αφού τώρα ξέραμε πως είχαμε να αντιμετωπίσουμε, εκτός από τα λαυράκια που δεν ξεπερνούσαν το κιλό, και κάποια μυλοκόπια που μπορούν πραγματικά να φτάσουν σε πολύ μεγάλα μεγέθη. Σημαντικό είναι να σημειώσουμε πως αυτά τα ψάρια έχουν εμφανιστεί σε ικανοποιητικούς αριθμούς στα παράλια μας τα τελευταία χρόνια, πράγμα που καθιστά αναγκαία την απελευθέρωση δίχως δεύτερη σκέψη ψαριών κάτω του μισού κιλού. Ακόμα δεν ξέρουμε αν θα σταθεροποιηθεί η ύπαρξη τους και πρέπει με τον τρόπο που μπορούμε να βοηθήσουμε αυτό το πανέμορφο είδος.

    Μέχρι τις 00:00 πήρε ακόμα ένα σαφώς μικρότερο μυλοκόπι ο κ.Μηνάς καθώς και ένα ακόμα μεγάλο μουγκρί ,ενώ μια μουρμούρα τίμησε τον ακροβάτη του κ.Μιχάλη. Το διάστημα 00:00-04:00 ήταν κενό από τσιμπιές καθώς και από ψάρια, αν εξαιρέσουμε κάποια μικρά μουρμουράκια καθώς και ένα σορκό που απαγκιστρώθηκαν προσεκτικά και απελευθερώθηκαν. Στις 04:00 έφυγε και ο κ.Μηνάς λόγω υποχρεώσεων την επομένη. Το επόμενο ψάρι ήρθε σε ένα καλάμι του κ.Μιχάλη κατά τις 05:00. Το κουδουνάκι σηκώθηκε γρήγορα φτάνωντας στον πρώτο οδηγό του καλαμιού με φοβερή ταχύτητα. Ένα ακόμα λαυράκι συμπλήρωσε την ψαριά μας, λίγο μεγαλύτερο από τα προηγούμενα τρία.. Στο ξημέρωμα μια μουρμούρα από τον κ.Μιχάλη σήμανε τη λήξη του ψαρέματος.

    Άλλη μια ψαρευτική νύχτα έφτασε στο τέλος της και ο ήλιος άρχισε να ανατέλει μέσα από τη θάλασσα. Αρκετοί ψαράδες άρχισαν να έρχονται στην περιοχή αφού είχε ξημερώσει Σάββατο ενώ εμείς σιγά σιγά μαζεύαμε τον εξοπλισμό μας. Παρόλες τις αντίξοες συνθήκες και την απουσία ρευμάτων πήραμε αρκετά ψάρια, ένα πολύ όμορφο μυλοκόπι και κυρίως περάσαμε πολύ καλά μια υπέροχη βραδιά δίπλα στη γαλανή μαγεύτρα. Γεμίσαμε τις μπαταρίες μας, βιώσαμε μια αξέχαστη ψαρευτική εμπειρία και δώσαμε ραντεβού για την επόμενη εβδομάδα, με την ίδια συνταγή, υπομονή, επιμονή, σεβασμό προς τη θάλασσα και φυσικά καλή παρέα!!!