Πριν από μερικά χρόνια, σε ένα χειμερινό σεργιάνι για κανένα άσπρο και κυρίως αναφέρομαι στους σαργούς, το μάτι μου έπεσε πάνω σε μια όχι και τόσο συνηθισμένη για μένα μορφή, η οποία γυρόφερνε έξω από κάτι πλάκες.  Με το που κατέβηκα στον βυθό και με ένα μικρό καρτέρι, διαπίστωσα ότι δεν επρόκειτο για σαργό, αλλά για μια τσιπούρα πέραν των δύο κιλών. Το ψάρι βράχωσε και με ανάγκασε να το αναζητήσω μέσα στα θαλάμια. Εκεί με έκπληξη διαπίστωσα ότι δεν ήταν μόνο το ψάρι, αλλά υπήρχε ολόκληρο κοπάδι από τεράστιες τσιπούρες. Η μέρα, η ώρα, ο τόπος και οι συνθήκες είχαν καταγραφεί στο ψαρευτικό μου ημερολόγιο. Κάθε χρόνο, λοιπόν, τέτοια εποχή κλείνουμε ραντεβού με τις υπέροχες άγριες τσιπούρες. Τις έψαξα στην γύρω περιοχή και σε άλλα σημεία, αλλά δεν τις βρήκα. Διακριτικά ρώτησα ψαράδες που απλώνουν δίκτυα στην περιοχή, εάν έχουν αλιεύσει τέτοια ψάρια, αλλά τίποτα. Μόνο κάτι καλαμάδες, σε μια κοντινή παραλία, έβγαλαν κάποια ψάρια μεγέθους δύο με τρία κιλά το καθένα.

Όπως έχω αντιληφθεί και έχω παρατηρήσει τα ψάρια μαζεύονται στο συγκεκριμένο σημείο με σκοπό την αναπαραγωγή. Ξεκινάνε ένα παιχνίδι έξω από τις πλάκες, με τα αρσενικά να γυροφέρνουν τα θηλυκά, ενώ μετά «βραχώνουν» και προστατεύονται στα ευρύχωρα θαλάμια που τους προσφέρουν οι συστάδες από πλάκες στην περιοχή. Ένας άλλος σημαντικός παράγοντας, ο οποίος ίσως να διαδραματίζει κάποιο ρόλο στην παρουσία τους στην περιοχή, είναι η ύπαρξη μιας αποικίας μυδιών κοντά σε κάποια βράχια, τροφή που αρέσει πολύ στις τσιπούρες. 

Η σύλληψη αυτών των ψαριών σε καρτέρια είναι σχεδόν ένα ακατόρθωτο εγχείρημα. Τα πρώτα χρόνια, μάταια προσπαθούσα να τις προσεγγίσω, με ατέλειωτα καρτέρια και μικρά πλαναρίσματα και να τις φέρω εντός του βεληνεκούς του  110 που κρατούσα.

Ορισμένα από τα ψάρια, πιθανόν τα αρσενικά ήταν τεραστίων διαστάσεων και κάποια σίγουρα θα υπερέβαιναν τα 6-7 κιλά! Όταν, λοιπόν, κατάλαβα ότι στο καρτέρι τα πράγματα ήσαν δύσκολα αποφάσισα να κινηθώ προς τα θαλάμια. Στην είσοδο των θαλαμιών πάντα έβρισκα κάποια ψάρια ατάραχα, όπου πιθανότερο τα αρσενικά να προστατεύουν τις φωλιές, καθώς τα πιο μικρά, ίσως, θηλυκά  ήσαν μέσα «βραχωμένα».

Προσεκτικά και με αθόρυβες κινήσεις κατάφερα να χτυπήσω ένα τουλάχιστον ψάρι, έξω από το θαλάμι. Όπως ήταν φυσικό, μετά την πρώτη βολή, είτε αυτή ήταν πετυχημένη, είτε αποτυχημένη, τα ψάρια οδηγήθηκαν  όλα μέσα στο θαλάμι. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι το 110 χωρούσε άνετα στο θαλάμι. Εκεί η επιλογή είχε να κάνει όχι τόσο με το μέγεθος, όσο με το ποιό ψάρι σου έδινε σίγουρη και εύκολη βολή. Αρκετές φορές, μάλιστα, αν και μερικά ψάρια ενός και δύο κιλών γυρόφερναν μπροστά από την βέργα του όπλου, εντούτοις το πάτημα της σκανδάλης δεν ερχόταν μέχρι να αποφασίσει να ξεπροβάλει κανένα μεγαλύτερο ψάρι του είδους.

Σίγουρα όταν αντιληφθεί ένας ψαροκυνηγός ένα τέτοιο θήραμα, σε μια τέτοια ποσότητα μαζεμένο και εύκολο, λίγοι είναι εκείνοι θα σκεφθούν και το αύριο. Οι περισσότεροι θα καθαρίσουν μέχρι και το τελευταίο λέπι και λίγες ώρες αργότερα θα ακολουθήσουν οι καθιερωμένες πόζες μέσα σε χώρους κοινωνικής δικτύωσης με αρκετούς αγνώμονες να πατούν LIKE και αρκετούς νέους να παίρνουν λάθος μηνύματα.

Ευτυχώς, όμως, με φώτισε ο θεός, είχα καλούς δασκάλους, έβαλα την λογική να δουλέψει και αποφάσισα από την πρώτη χρονιά που εντόπισα τα ψάρια να κρατάω μόνο όσο ψάρι δικαιούμαι και μόλις έπαιρνα 9-10 ψάρια στις εξορμήσεις μου (που δεν αποτελεί ούτε το 10% από τα ψάρια που υπήρχαν στο θαλάμι ), σταματούσα.

Αυτό το σκηνικό διαδραματίζεται τα τελευταία τέσσερα χρόνια τώρα. Κάθε χρόνο, λίγες μέρες πάνω λίγες μέρες κάτω, οι τσιπούρες είναι σταθερές στο ραντεβού μας.

Κάποιες φορές τα ψάρια είναι λίγα και δεν τα κυνηγάω μέχρι να έρθει όλο το κοπάδι για να μην τα τρομάξω και φύγουν. Πολλές είναι οι φορές που απλά τα παρακολουθώ.  Τα αφήνω να τελειώσουν με το τελετουργικό της αναπαραγωγής πριν πάρω αυτό που δικαιούμαι. Μάλιστα, σε κάποιες εξορμήσεις συνάντησα και ένα ροφό, όμως τον άφησα και αυτόν στην ησυχία του, γιατί ίσως τα ψάρια να νιώθουν την παρουσία του και έτσι να νιώθουν ασφάλεια.

Στην φωτογραφία φαίνονται τρία από τα μεγάλα ψάρια που χτύπησα φέτος, μεταξύ 4-6 κιλών. Το ένα θηλυκό φορτωμένο αυγά. Η μία, πεντέμιση κιλά, είχε περίπου μισό κιλό αυγά.  Με τα ψάρια που είδα στην περιοχή, εάν τα μισά είναι θηλυκά και αναπαράγονται, τότε κάθε χρόνο το κοπάδι πρέπει λογικά να μεγαλώνει κατά πολύ.

Τα ψάρια είναι ακόμη στα θαλάμια, αλλά για φέτος δεν θα τα ξαναενοχλήσω. Έπιασα και αυτή τη χρονιά αυτό που δικαιούμουν και περιμένω με ανυπομονησία το ραντεβού μας για του χρόνου. Είμαι σίγουρος, ότι αρκετοί φίλοι μου που διαβάζουν το άρθρο αυτή την στιγμή, θα λένε είναι τρελός να μοιράζεται τέτοιες φωτογραφίες και τέτοια ψάρια με τον κόσμο. Τώρα όλοι θα τον κυνηγούν για να μάθουν τον τόπο.  Σκοπός, όμως, δεν είναι ούτε η αυτοπροβολή, ούτε η καταξίωση, σκοπός είναι να μάθουν, ειδικότερα η νέοι, ότι το ψαροντούφεκο δεν είναι μόνο μια δραστηριότητα, όπου απλά σκοτώνουμε ψάρια. Ψάρια υπάρχουν αρκεί να  τα ψάξουμε, να τα παρατηρήσουμε και προπαντός να τα σεβαστούμε. Σεβασμός, φίλοι μου, μια λέξη που σημαίνει πολλά, μια λέξη που προσφέρει πολλά και σε ανταμείβει συχνά.

Καλά ψαρέματα.